Często dostaję pytanie: Co mam zrobić by stać się programistką/programistą? Oczekiwana odpowiedź to: przeczytaj tę książkę, naucz się tej technologii, zrób ten kurs. Osoby pytające chciałyby poznać prostą odpowiedź. Jak zrobisz to, to będziesz programistką/programistą. Niestety to nie takie proste. Oczywiście można skończyć studia informatyczne (ja tak zrobiłam), by czuć się w programowaniu pewniej, jednak studia nie są gwarancją bycia dobrą programistką lub programistą. Programowanie to jedna z tych dziedzin, które wymagają od nas ciągłego doskonalenia umiejętności, uczenia się nowych rzeczy i nowego spojrzenia na różne problemy. Myślę jednak, że są pewne uniwersalne umiejętności, które moim zdaniem przydają się przy pracy z kodem. Chciałabym się nimi z Tobą podzielić.

Dziś chciałabym poruszyć bardzo ważny temat związany ze zdrowiem. Czy zdarzyło Ci się przez dłuższy czas czuć permanentne zmęczenie, być negatywnie lub cynicznie nastawioną do świata, a zwłaszcza do pracy, czuć brak energii i motywacji? A może masz problemy ze snem, bóle głowy, kłucie w klatce piersiowej, duszności lub ciągle jesteś rozdrażniona a wszystko to pogarsza się w pracy? To mogą być objawy syndromu wypalenia zawodowego. Jeżeli czujesz, że coś jest nie tak, lub znasz kogoś o kogo się martwisz, przeczytaj ten artykuł. Zyskaj więcej wiedzy o tym, jak wypalenie zawodowe może wpływać na nasze zdrowie, relacje i życie.

Pracuję jako programista od 2011 roku. Zanim to się jednak stało spędziłam 6 lat na poszukiwaniu swojej ścieżki kariery. Gdy zaczynałam, mój cel był zupełnie inny od tego, co teraz robię. Chciałam być nauczycielką matematyki. Podczas tych moich poszukiwań często nie wiedziałam co chcę robić i w jakim kierunku zmierzam. Gdzie powinnam ulokować swój czas i na czym się skupić. Pracowałam ciężko, ale nie wiedziałam, gdzie mnie to może zaprowadzić. Zwłaszcza, gdy moje plany zaczynały się komplikować. Dokładniej moją historię opisałam w sekcji o mnie. Zapraszam Cię do przeczytania, jeśli jesteś ciekawa jak to wyglądało. Teraz zajmuję się programowaniem, ale również uczeniem ludzi tego, czego sama się nauczyłam przez te wszystkie lata. Dzielę się moją wiedzą na różne sposoby m.in. organizując warsztaty i szkolenia takie jak Rails Girls. Ucząc dzieci programowania na zajęciach CoderDojo. Czy tak jak dzisiaj pisząc na blogu Woman on Rails. Spotkałam wiele osób, które chcą zmienić swoje życie. Chcą zostać programistami, testerami lub bardziej płynnie posługiwać się technologią w swojej obecnej pracy lub ciesząc się swoim hobby. Ja pomagam im w realizacji ich marzeń. I jestem dumna z moich uczniów i uczennic. Z ich postępów i samozaparcia. Wiele z tych osób ma pytania jak zacząć? Dzisiaj chciałabym odpowiedzieć na te pytania w bardziej ustrukturyzowany sposób.

Od jakiegoś uczestniczę w rozmowach kwalifikacyjnych. Nie jestem osobą od HR-u. Jestem programistką. Moje zadanie, to sprawdzenie technicznych umiejętności kandydatów aplikujących do naszej firmy. Staram się dowiedzieć czy kandydatka lub kandydat pasuje do naszego zespołu technicznie, ale również pod względem osobowości i temperamentu. Podczas takiej rozmowy nie chodzi o bycie doskonałym. Raczej o bycie szczerym, bycie sobą. Celem jest sprawdzenie czy obie strony chcą podjąć współpracę. Zarówno kandydat jak i zespół powinni do siebie pasować. Dzisiaj chciałabym się podzielić z Wami elementami, na które ja zwracam uwagę podczas prowadzenia rozmowy kwalifikacyjnej.

Moim zdaniem pracę zdalną możemy podzielić na dwa typy. Synchroniczną i asynchroniczną. Synchroniczna praca zdalna jest wtedy, gdy zespół pracuje z różnych miejsc na świecie, ale pracuje w tym samym czasie (tej samej strefie czasowej). Przykładowo, ja pracuję według czasu środkowoeuropejskiego od 9:00 do 17:00. Natomiast, asynchroniczna praca zdalna, to praca nie tylko z różnych miejsc na świecie, ale również w różnych godzinach. W takim przypadku, może okazać się, że w konkretnym momencie tylko Ty pracujesz nad projektem.

Bądź sobą, mów co czujesz bo tym, który się liczą nie będzie to przeszkadzać a Ci, którym będzie to przeszkadzać nie są ważni.Dzisiaj chciałabym poruszyć bardzo ważny dla mnie temat. Temat dotyczący pewności siebie. Nie wiem jak Wy, ale ja często mam z tym problem. Temat ten powrócił do mnie ostatnio, gdy tylko zmieniłam projekt.Od około 4 tygodni pracuję w nowym projekcie. Nowym dla mnie, bo reszta zespołu pracuje nad tym projektem od około 2 lat. Projekt ten ma dość mocno złożoną logikę biznesową. Jak tylko zaczęłam nad nim pracować czułam się jak dziecko we mgle. Nawet teraz zdarzają mi się jeszcze takie sytuacje. Wszystko jest dla mnie nowe i ciężkie do zrozumienia.