Data: 29 października 2013
Miejsce: Dublin, Irlandia
W tym tygodniu miałam przyjemność uczestniczyć w dwóch interesujących wydarzeniach w Dublinie: Hack4good i Web Summit. Dzisiaj skupię się tylko na tym pierwszym.
Co to jest Hack4good?
To całodniowe programowanie w grupach w dobrym celu. Programiści z różnych krajów spotykają się w jednym miejscu (tym razem w Dublinie) i tworzą aplikacje dla swojej społeczności. Przykładowo:
- Jak dostarczać ludziom bezdomnym jedzenie?
- Jak spełniać marzenia umierających dzieci?
- Jak śledzić ścieżkę kariery absolwentów uczelni wyższych?
Jak to wyglądało?
To były zawody. Po poznaniu wszystkich tematów, zaczęliśmy tworzyć grupy i wybierać zadania nad którymi będziemy pracować. Każda grupa miała 12 godzin by stworzyć aplikację na wybrany przez siebie temat i zaprezentować ją wszystkim. Na koniec jury wybrało projekt, która najbardziej się im spodobał.
Jakie były moje odczucia?
Byłam przerażona.
Jestem introwertykiem. Nowe miejsce, nowi ludzie to dla mnie zawsze trudna sytuacja. Miałam problem by się odezwać do kogokolwiek, zwłaszcza w języku angielskim. Strach mnie paraliżował. Nie potrafiłam się nawet ruszyć.
Byłam nieśmiała.
Dalej nie potrafiłam się odezwać. Ale zaczęłam słuchać co inni mówią. Przyłączyłam się do jednej z grup i zaczęłam zastanawiać się nad wybranym problemem.
Starałam się działać.
Po dyskusji rozdzieliliśmy zadania. Zaczęliśmy tworzyć aplikację. W końcu mogłam swobodnie myśleć i działać. Czułam się o wiele lepiej.
Pomagałam innym.
Po 2-3 godzinach mogłam już swobodnie rozmawiać po angielsku. Pomagałam innym, a oni mnie. Tworzyliśmy prawdziwy zespół. Nasz sukces zależał od komunikacji i zaangażowania.
Miałam frajdę.
Poznałam swój zespół. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się i mieliśmy dużo radości z tego co robiliśmy. Wszystko działo się tak szybko. Już prawie kończyliśmy. Nadszedł czas na podsumowanie i pożegnania.
Podsumowanie:
Hackaton w Dublinie przyniósł mi masę nowych doświadczeń. Wiele sprawach było to dla mnie trudnych, ale traktuję to jako wyzwanie. Wygrałam ze swoim strachem.
Pozdrawiam serdecznie Alka, Alex’a, Herkulesa, Philip’a i Peter’a – mój zespół. Dzięki za wszystko i do zobaczenia następnym razem.
